HOMENAXE A UN REVOLUCIONARIO
Desde a nosa asociación de amizade de Galiza co Viet Nam queremos amosar o noso recoñecemento e lembranza du revolucionario lendario, o vietnamita Xeneral Giap, heroe de Viet Nam.
Con palabras que están no pensamento e memoria da humanidade queremos lembrar e homenaxear a un libertador, a un anti-imperialista, a un revolucionario, ...
Desde Galiza con respecto, co corazón abaixo e a esquerda, con memoria histórica, desde o internacionalismo, desde a solidariedade, un recoñecemento ao xeneral Vo Nguyen Giap e ao todo o pobo de Viet Nam, todo un exemplo de loita.
O xeneral Vo Nguyen Giap, figura central da vitoria da guerra de Vietnam, morreu aos 102 anos, segundo informaron hoxe fontes militares e familiares.
O xeneral faleceu por causas naturais no Hospital Militar 108 de Hanoi, informou unha fonte militar do centro.
"Morreu pola súa avanzada idade, non debido a ningunha enfermidade", asegurou a fonte, en condición de anonimato.
Giap estivo ademais en batallas significativas contra Estados Unidos como a ofensiva do Tet en 1968.
Este lendario xeneral vietnamita naceu na aldea de Una Xa, provincia de Quang Binh o 25 de agosto de 1911. Era de orixe labrego que, aínda que carecía de terras, sabía ler e escribir e loitou toda a súa vida contra o réxime colonialista imposto ao seu país.
En 1926, sendo aínda moi novo, comezou a loitar pola liberación de Vietnam no instituto no que estudaba. Incorporouse ao Menh Dang do Tan Viet e, dous anos máis tarde, ao Quoc hoc, organizacións clandestinas que realizaban axitación contra a ocupación estranxeira.
En 1930 foi detido e condenado a tres anos de prisión, pero foi liberado algúns meses despois.
En 1933 entrou na universidade de Hanoi, aínda que dous anos despois expulsáronlle por realizar axitación revolucionaria.
Na universidade coñeceu a Dang Xuan Khu, que máis adiante adoptaría o pseudónimo de Truong Chinh, o principal ideólogo do comunismo vietnamita. Foi el quen incorporou a Giap ao Partido Comunista de Indochina.
En 1937 logrou terminar os seus estudos de Dereito na universidade e comezou dar clases de historia nun instituto de Hanoi, aínda que en realidade dedicábase a organizar aos profesores e alumnos na loita revolucionaria.
En 1939 publicou o seu primeiro libro, xunto a Truong Chinh, titulado A cuestión campesiña onde analizaban o papel que debían desempeñar os xornaleiros do campo como aliados do proletariado vietnamita no proceso revolucionario.
O ano anterior casouse cunha tailandesa, Dang Thi Quang, tamén militante comunista, e cando ao ano seguinte o Partido Comunista de Indochina foi prohibido, Giap escapou a Chinesa, onde coñeceu a Ho Chi Minh e estudou as teses de Mao Zedong sobre a guerra popular prolongada e a guerra de guerrillas, que logo aplicaría maxistralmente ao seu propio país.
Pero a policía francesa detivo á súa muller e á súa cuñada e utilizounas como reféns para presionar a Giap e lograr que se entregase. A represión foi feroz: a súa cuñada foi guillotinada e a súa muller condenada a cadea perpetua, morrendo na prisión logo de tres anos por mor das brutais torturas. Os verdugos tamén asasinaron ao seu fillo recentemente nado, ao seu pai, a dúas irmás e a outros familiares.
En mayo de 1941 na conferencia de Chingsi (Chinesa), xunto con Ho Chi Minh, funda o Dong Minh (Liga Vietnamita para a Independencia), máis coñecido como Vietminh, para agrupar as forzas antixaponesas nunha única fronte de liberación nacional.
Ese mesmo ano Giap trasládase ás montañas do interior de Vietnam para iniciar a guerra de guerrillas. Alí estableceu unha alianza con Chu Van Tan, dirixente do Tho, un grupo guerrilleiro dunha minoría nacional de Vietnam do noreste. Giap comezou a construír o Tuyen Truyen Giai Phong Quan, un exército capaz de expulsar ao ocupante francés e soster o programa do Vietminh.
Iniciou unha campaña de dous anos de propaganda armada e de recrutamento, convertendo aos campesiños en guerrilleiros cunha combinación do adestramento militar e a formación política comunista. A mediados de 1945 tiña xa uns 10.000 homes baixo o seu mando e puido pasar á ofensiva contra os xaponeses que ocupaban todo o sueste de Asia.
Xunto con Ho Chi Minh, Giap dirixiu as súas forzas cara a Hanoi en agosto de 1945, e en setembro Ho Chi Minh puido proclamar a independencia de Vietnam, con Giap ao mando do exército revolucionario.
Na posterior guerra contra o colonialismo frances, Giap demostrou a superioridade da guerra popular sobre as forzas imperialistas obtendo unha espectacular vitoria o 7 de maio de 1954 na decisiva batalla de Dien Ben Phu, unha val situado a uns 300 quilómetros ao oeste de Hanoi no que se atrincheiraron as forzas ocupantes francesas, confiadas na protección das montañas e en conseguir bater ás forzas revolucionarias cando descendesen.
Dos 15.094 mercenarios franceses que se agruparon en Dien Ben Phu, logo de case seis meses do sitio, soamente 73 lograron escapar do cerco, mentres que 5.000 morreron e 10.000 foron capturados. Giap e o xeneral Denhg lanzaron un asalto frontal á guarnición que arroxou aos colonialistas franceses definitivamente de Indochina. O exército de Giap e Denhg padeceu a morte de 25.000 combatentes.
Giap e Denhg derrotaron aos imperialistas cunha acumulación loxística extraordinaria e un uso eficaz da artillería ben protexida. Os 60 cazabombardeiros norteamericanos B-29 que acudiron en apoio da guarnición francesa, non lograron o seu obxectivo, obrigando aos imperialistas a deseñar un plan criminal elaborado polo almirante norteamericano Radford e o xeneral francés Navarre consistente en arroxar bombas nucleares contra as forzas revolucionarias.
A campaña de Dien Ben Phu foi a primeira gran vitoria dun pobo colonial e feudal, cunha economía agrícola primitiva, contra un experimentado exército imperialista sostido por unha industria e puxante moderna bélica. Os máis coñecidos xenerais franceses (Leclerc, De Lattre de Tasigny, Juin, Ely, Sulan, Naverre) fracasaron un tras outro fronte a unhas tropas integradas por campesiñado pobre, con decisión na loita até o final polo seu país e polo socialismo. Os gobernos de París foron caendo tamén a medida que os seus xenerais eran derrotados nos afastados arrozais, poñendo ao descuberto a fraxilidade da IV República.
Vietnam resultou dividido e Giap foi nomeado ministro de Defensa do novo goberno do Vietnam do norte que, á vez que continuaba a guerra popular, esforzábase por construír unha nova sociedade socialista.
Como comandante do novo exército popular, Giap dirixiu a loita na guerra de Vietnam contra os novos invasores norteamericanos no sur do país, que unha vez máis comezou baixo a forma de guerra de guerrillas. Os primeiros soldados estadounidenses morreron en Vietnam cando o 8 de xullo de 1959 o Vietcong atacou unha base militar en Ben Hoa, ao noreste de Saigon. Ese ano máis de 1.000 soldados do imperialismo americano foron mortos polos guerrilleiros do Vietcong e antes de 1961 outros 4.000 xa caeran.
Catro presidentes americanos loitaron sucesivamente contra Vietnam, deixando o rastro de sangue de 57.690 mercenarios americanos executados. Por parte vietnamita morreron 600.000 combatentes pero finalmente os Estados Unidos foron obrigados a saír do país en 1973. Dous anos máis tarde o país foi reunificado, cando un tanque do exército revolucionario embisteu a vala de protección da embaixada americana, mentres os últimos imperialistas fuxían precipitadamente nun helicóptero polo tellado do edificio.
A partir de entón Giap seguiu sendo ministro de Defensa de Vietnam e membro de pleno dereito do Politburo do Partido Comunista de Vietnam, cargo que ocupou até 1982.
Tralo seu cese, dirixiu a Comisión de Ciencia e Tecnoloxía, e en xullo de 1992, concedéronlle a orde da estrela do ouro, o honor máis alto do novo Vietnam socialista.
O xeneral Giap non só foi un mestre na arte de dirixir a guerra revolucionaria, senón que ademais escribiu sobre ela en 1961 a súa famosa obra Guerra popular, exército popular, un manual da guerra de guerrillas baseado na súa propia experiencia. Nel establece os tres fundamentos básicos que debe dispoñer un exército popular para lograr a vitoria na loita contra o imperialismo: dirección, organización e estratexia. A dirección do Partido Comunista, unha férrea disciplina militar e unha liña política adecuada ás condicións económicas, sociais e políticas do país.
Definiu a guerra popular como "unha guerra de combate para o pobo e polo pobo, mentres que a guerra de guerrillas é simplemente un método do combate. A guerra popular é un concepto máis xeral. É un concepto sintetizado. É unha guerra á vez militar, económica e política". A guerra popular non só a fai un exército, por máis que sexa popular, senón que a fai todo o pobo porque é imposible que un exército revolucionario, por si mesmo, poida lograr a vitoria contra a reacción, senón que é todo o pobo o que ten que participar e axudar nunha loita, que necesariamente debe ser prolongada.
Como bo guerrilleiro, Giap sabía que o éxito da vitoria cando hai unha desproporción tan grande de forzas, baséase na iniciativa, a audacia e a sorpresa, o que esixe que o exército revolucionario se desprace continuamente. Destacou como un xenio da loxística, capaz de mobilizar continuamente importantes continxentes de tropas, seguindo os principios da guerra de movementos. Fíxoo así contra os colonialistas franceses en 1951, infiltrando a un exército enteiro a través das liñas inimigas no delta do río Mekong, e outra vez adiantando a ofensiva de Tet en 1968 contra os estadounidenses, cando situou a milleiros de homes e toneladas de aprovisionamentos para un ataque simultáneo contra 35 centros estratéxicos do sur.
A batalla de Ia Drang (19 de outubro-27 de novembro de 1965) foi unha das máis importantes do combate para ambos bandos durante a guerra de liberación de Vietnam. Tras ela o xeneral imperialista Westmoreland creeu que a mobilidade aérea e a potencia de lume en gran escala serían a resposta á estratexia de Giap, pero este apostou aos seus soldados tan preto das liñas americanas que os B-52 soltaban as bombas encima das súas propias filas.
Aínda hoxe as tácticas guerrilleiras de Giap constitúen unha das fontes de estudo das estratexias militares no mundo.
DOCUMENTARIO
Abril de Vietnam no ano do gato
Intesesante e completo documentario de Santiago Álvarez (Cuba).
Abril de Vietnam no ano do gato significou un importante traballo síntese da longa loita do pobo vietnamita pola súa independencia en diversos períodos históricos, que dá conta así mesmo da súa rica tradición cultural, presente na banda sonora. Esta película constitúe en si mesma un testemuño fundamental da vitoria final do exército norvietnamita, a desbandada norteamericana e a reunificación do país trala caída de Saigón naqueles días de abril de 1975.
http://youtu.be/e_9Hzqr1mDU
---
